uzun zaman geçti. çaprazdaki komşular yüksek bir ihtimalle memlekete gitti. uzun zamandır ışıkları yanıp sönmüyor.perdeler hep aynı şekilde duruyor.
her gün lanet ediyorum bu şehre. binalar, binalar, binalar... sanki herkes birbirinin evinde yaşıyor gibi. ondan mütevellit azıcık sesimiz yükselse babam kızıyor, sessiz olun.
sanki duysalar bir şey olacak...en fazla benim gibiler bizi dinler ve yazar duyabildiklerini işte.
fakat zamanla insan bırakamaz hale geliyor. hatta aradığı ufak tefek gürültüler, canlılık belirtileri oluyor. hayatta olup olmadığını komşunun yıkadığı bulaşık sesinden anlıyor. nabzını sokakta çığlık çığlık ağlayan çocukla ölçüyor.
tamamen sessiz kalınca, kendimi çocukken o hep kapısından geçerken korktuğum kiliseye çan olarak dikmek istiyorum. bu kadar çınlayan kulak başka ne işe yarar?
renkli olması beklenen günleri siyah yaşıyor olmak yapılacak en kolay şeydi. ben yine kolayı seçtim.
otobüsle yanından geçtiğim çocukluğuma el bile sallamadım. yalnızca baktım, saniyeler içinde tüm hatıraları toplayıp peşimden sürüklemek istedim. anladım ki, güzel şeyler yaşama özleminde olan kişinin "hatıra"dan beklentisi gün geçtikçe daha da somutlaşıyor.bu yüzden elinden tutacak bir şeyler aradım. ama bulamadım.
otobüsle yanından geçtiğim yıllarıma bakarken içim hiç acımadı. bir süredir yalnızca hissiz bir şekilde sürünüyorum.
ölü birinden kalma vazoya yeni güller ekledikçe rüyalarda buluşuyoruz. ölü birinden kalma fotoğrafları kronolojik sıraya soktukça rüyalarda buluşuyoruz. burada çok genç, burada orta yaşlarında gibi, bu, bu işte son hali.bu kalsın en önde.
uzanamadığım ve acı dolu bir geçmişe dokunursam bana da bulaşır mı acısı? bilmiyorum... o yüzden bu kalsın en önde.
ben ne yaptım?
bana bu görevi kim yükledi bilmiyorum. elimden geldiğince cebimde bulduğum tüm çarelerle koşturup durdum. yüzüme bakmayacak insanları iyileştirme planları yaptım.
yüzüme bile bakmadılar.
planlarım da olmayacak hayallerimin yanında ufak bir gezintiye düştü diye düşünüyorum, suya.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder